Замин, гашта ва гардидааст ва замон, омадааст ва рафтааст. Ҳама чиз, ба фаровонии теъдоди солҳо ва моҳҳо ва рӯзҳо дигаргун шудааст, аммо як савти шунида ва ношунида ва мармуз, ҳамвора дар гӯши замин ва замон, харош харош, идома ёфта ва хомӯш нашудааст... савтӣ пинҳон дар буъди замон ки ба зудӣ такаллуми аъйнии ӯ ҳам рӯнамойи хоҳад шуд ва бо неруҳои пуршумораш дар баробари инсон хоҳад истод; Чароки ҳанӯз ношинохта мондан ва ваҳмолуд буданро ба суди хеш мебинад. Оре, соҳиби ин садо дар тӯли ҳазор сол ҳар чи хоста карда ва беш аз ончиро ки хоста, башар барояш анҷом додааст. Чи, башар ба ҳукми нафсаш, дар воқеъ бениёз аз илҳомот ва илқоъот ва иғвоъоти ӯст.
Он пич пич ва пис пис мувзиёнаи ҳазор сола ва он савт ва савти машкук ва ошкор ва ниҳон, садои иблис будааст. Ин ҳақиқатӣ инкор нашуданӣ аст ки башар бо ҷаҳли худ, аз ҳар душмане барои хеш душмантар аст, лекин иблиси лаъини раҷим, нафси бемор ва заъифи ӯро гумроҳ карда ва роҳи оташро барояш наздиктар сохт. Ӯ, устоди пир ва корозмудаӣ сохтани роҳҳои миёнбур аст; Миёнбурҳойе то дӯзах! Аз ҷаҳли башар банойи бузург ба ҳам расонд ва фоҷеъа дуруст кард. Он ронда шуда, ба воситаи башар чи хунҳо рехт ва чи сардоронеро зебҳ кард! Сардороне ки метавонистанд ҳукумати Худоро дар зери парчами халифаи Худо бар замин бигустаронанд ... чи сарзаминҳоеро балъид ва чи даштҳои ҳосилхезеро тасоҳуб кард ки ҳама аз они худопарасотон буд то дар он, калимаи Ло Илоҳа Илло Аллоҳро баланд овоза созанд. Аммо саҳнаи корзор, бе ҳамовард буд ва яккатози майдон, девӣ хашмгин. Оре, он нафрин шуда, майдонро туҳӣ ёфт ки ингуна ба замини Худо даст ёзид ва парастандагони Худоро хор сохт ва ба кунҷи ғорҳо ва биёбонҳо ва шикофи кӯҳҳо ва манотиқи дурафтода табъид кард. Замони ҳассоси инсонро аз ӯ гирифт ва замини арзишмандашро ки гузаргоҳе барои Биҳиши абадӣ буд, ба сиёҳчолаӣ дӯзахе табдил кард. Қарнҳои мутабодӣ худро пинҳон дошт ва аз ғафлат ва тағофули башар, ба шиддат сӯъи истифода кард ва барномаҳои худро ба пеш бурд; Барномаҳойи ба шиддат мухарриб ва нобудгар.
Ӯ ки дид наметавонад дар баробари ҳеҷ як аз халифаи Худованд дар тӯли торих бойистад, чораӣ корро дар он дид то пеши дидагони мардумро бигирад ва гӯшҳояшонро ҳила кунад. Он қадар гард ва хок кард ва он қадар садо зад то чашми мардум, халифагони Худовандро набинад ва гӯши онон садоҳошонро нашнавад. Ин буд ки ҳазорон нафарро ба исми Худои ҷадид ва Паёмбари ҷадид ва имоми ҷадид ва Маҳдии ҷадид, ба майдон фиристод ки гарду хок кунанд ва ҳарфҳои ҷур ва воҷур бизананд то рӯзе ки Маҳдӣ ба майдони сухан меояд, на касе ӯро бубинад ва на садояшро бишнавад. Он қадар нойибони дурӯғин ва нома расонони каззоб ва даҷҷолаҳои базаккарда ва назаркардагон ва мушарраф шудагон ва даровеш ва Балъамҳои Боъуро ва раммолон ва ҷодугарон ва беморони равониро ба миёни мардум фиристод то билохира чашм ва гӯши мардумро аз ин ҷумлаи хабиса пур кунад ки: «Боз касе омадааст ва аз Маҳдӣ сухан мегӯяд»!
Дигар магар метавонӣ номи Маҳдиро назди касе бибарӣ? Магар метавони дар боби ҳукумати ӯ сухан бигӯйи? Магар метавонӣ пешзеҳниятҳо ва пешқазоватҳои мардумро дар бораи ӯ пок кунӣ ва як ҷумла аз ёрони ӯ ва заминасозоне барои зуҳураш бар забон оварӣ?! Шайтон он қадар дар ин ҳавза шарорат ва таблиғ кардааст ки дигар касе наметавонад Маҳдиро чунонки ҳаст ба мардум бишносонад ва аз ӯ сухани рӯст бигӯяд ва мардумро ба сӯяш фаро хонад. Ин аст ки каломи ӯ ва касе ки дар бораи ӯ сухани рост мегӯяд, бояд аз миёни ин ҳаёҳуҳо ва қилу қолҳои шайтонӣ бигзарад то шунида шавад ва ин корӣ ба ғоят душвор аст.
Бишнавед шукуҳҳои касеро ки дар бораи ӯ сухан мегӯяд:
«Ба ҳар гӯшае ки менигарӣ шайтонеро мебинӣ ки парчамеро барафрошта ва ба сӯӣ худ фаро мехонад ва аботилӣ чандро барои мардум зинат медиҳад то аз ӯ пайравӣ кунанд, бидуни ҳуҷҷате аз ҷониби Худованд ё аҳаде аз ҷониби халифааш ва ҳеҷ якро намебинӣ магар онки фурумоягонӣ чандро гирд оварда ва саргарм сохта ва ба ин бовар расондааст ки дӯстони Худованданд ва дӯстоне ҷуз онон барои Худованд нест, дар ҳоле ки на дар илм бо дӯстони Ӯ қаробате доранд ва на дар амал бо онҳо шабоҳате; Ҷуз инки номҳои онҳоро бар худ ниҳодаанд ва мақомҳои онҳоро иддаъо кардаанд, то шояд беҳтар аз чизе ки ҳастанд ба назар оянд ё ба сабаби коре ки анҷом надодаанд ситойиш шаванд … Ҷуз муғолита мантиқе надоранд ва ҷуз забонбозӣ шевае намешиносанд! Барои ҳар ишколе баҳонае ёфтаанд ва бар рӯйи ҳар рихнае молае кашидаанд! Дурӯғро бо рост меомезанд то бовари он осонтар афтад ва ботилро бо ҳақ мепӯшонанд то тамйизи он душвортар гардад! Агар олимеро бинанд аз ӯ мегурезанд то мабодо расвошон созад ва агар ҷоҳилеро бинанд ба ӯ меовезанд то шояд фирефтааш созанд! Бо талбисҳо ва тадлисҳо, монанди тоъун шуюъ меёбанд ва монанди саратон пешравӣ мекунанд, то заминро ба гуфтори ёва биянборанд ва замонро ба гумони бад биёлоянд, то гуфтори дуруст дар он равнақе наёбад ва роҳи рост дар он кж намояд!»[1]
«Пас бадин сон ҳеҷ дари гушудаеро ба сӯӣ Маҳдӣ намегузоранд магар онки мебинанд ва ҳеҷ роҳи кӯтоҳеро ба рӯӣ ёронаш намегузоранд магар онки сад мекунанд ва ҳеҷ манзилгоҳи бикр ва покизаеро барои дӯстдоронаш намегузоранд магар онки ба ганд мекашанд! Ҳар рӯз ба ранге дар меоянд ва дар бораи худ иддаъои ҷадиде мекунанд ва ба кашфи тозае ноъил мешаванд; Чароки ҷоҳталабиҳо ва газзофагӯиҳошонро поёне нест. Ҳақро ба ботил меомезанд ва ростро ба дурӯғ меолоянд, то ҷойе ки на барои ҳақ ҳурмате мемонад ва на барои рост қимате! Ҳангоме ки парчами ҳақ барафрошта мешавад кист ки онро бишносад ва ҳангоме ки сухани рост гуфта мешавад кист ки онро бипазирад?! Чашмҳо кӯр ва гӯшҳо кар ва дастҳо хаста шудааст ва дигар ҳавсалае барои санҷиш ва баррасӣ нест; Чароки муддаъиён, тухми бадгумониро дар ҳар ҷо пошидаанд ва ғубори бадбиниро дар замин ва замон барангехтаанд ва ҷонро ба гулуҳ ва кордро ба устухон расондаанд»[2]
Гарчи иблисро ҳадду марзе аст ки тори мӯйе пас аз он, на қудрате барои ӯ ҳаст ва на илме; Ва он, «Бурҳонӣ қотеъ ва нурӣ сотеъ» аз сӯӣ Худованд аст ки дасти аҳаде ба он намерасад ва оқибат низ мӯъминон бо чанг задан ба ҳамон нур ва бурҳон, иблис ва душманони Худоро шикаст хоҳанд дод, оммо имрӯз бо ин нобасомонии мардум, замин ҷавлонгоҳи шайтон ва дору дастааш шуда ва рақибе барояш нест.
Ва сипас, бадтарин душмании ӯ бо одамӣ ин буд ки сарашро гарм ва ҳавосашро парт кард; То нафаҳмем чи бар сари худ овардаем! Башар бисёр нодон бисёр ситамгар, ﴿ظَلُومًا جَهُولًا﴾, чун кӯдаке ки алорағми ниёзи шадид ба вуҷуди падар ва модар аз хона мегурезад ва маъво ва маъмани хешро тарк мегӯяд ва намедонад ки аз фардои ҳамон рӯз, ин фирораш чи авоқибе барои ӯ дорад, саргарми бозиҳои шайтон шуд ва ҳавосаш парт шуд ва фаромӯш кард ки чи кардааст!
Ӯ ба ҷонишини Худо бар рӯйи замин пушт карда ва фориғ аз ӯ ба зиндагии хеш идома медиҳад. Имрӯз дигар худашро ба куллӣ бениёз аз ӯ мепиндорад ва асосан дорад ёдаш меравад ки падар ва соҳиб ва валӣ ва қаййиме дорад. Пас беҳтар аст бигӯйем инсон худашро аз Худо бениёз пиндоштааст ки ба ҳар қонуни ҷангале тан медиҳад, вале ба қонуни Худованд ки коъинотро бар асоси он мегардонад ва таъдил мефармояд, тан намедиҳад то ба ҷойи некбахтӣ ва хушӣ ва адолат, дар зулм ва тарс ва ғам зиндагӣ кунад! Шайтон ҳам дақиқан ҳаминҷоро нишона рафта ва намегузорад ки ин ниёз эҳсос шавад то замон бигзарад ва бигзарад. Вақте замон мегузарад, шайтон умед мебарад ки дигар башар ба ёд наёварад ки касе дорад ва Худояш ҳокиме фиристодааст ва аслан Худойе дорад ҳатто лоямут! Бадбахтона ҳамин тавр ҳам шудааст. Башар аз кошона гурехт ва аз лаҳзаи гурехтан дигар танҳо набуд, бал ҳамнишинӣ хабис ва дӯстӣ нобобе ӯро дарёфт ва ӯро ҳар рӯз аз хонааш дуртар кард ва имкони бозгашташро сахттар то инки имрӯз дигар фаромӯш карда ки аслан хонае доштааст.
Суқути як санг аз иртифоъи панҷ ҳазор метрии сатҳи замин чигуна аст? Оре, ҳар сония бар суръаташ афзуда мешавад. Ҳамингуна ҳар соъате ки дар набуди ҳукумати Маҳдӣ бар ҷаҳон мегузарад, имкони эҷоди ин ҳукуматро як ва балки чанд рӯз ба таъхир меандозад ва ҳар як рӯз зиндагӣ дар зери парчами шайтон, барафрошта шудани парчами Худоро як ҳафта ба таъхир меандозад ва ҳар ҳафта зистан дар зулм, як моҳ ва балки бештар аз як моҳ, истиқрори адолатро ба ақаб меандозад ва сахттар мекунад ва ҳар моҳ, як ё ду ё чанд сол ва ҳар сол, панҷоҳ сол таъхир ва ...
Бе ҳеҷ назми мушаххасе. Назми онро бе назмии башар дар тахриби худаш ва замин ва осмони Худо таъйин мекунад. Гоҳе одамиён дар тӯли як рӯз чунон ҷиноёте мекунанд ки имкони ташкили ҳукумати Маҳдиро рӯзҳо ва ҳафтаҳо ва моҳҳо ва солҳо ба ақаб меандозанд. Ин аст замоне ки аз даст медиҳем ва шайтон аз мо мехурад! Ва ин равандро поёне нест!
Оре, акнун дар ин ғавғои даҳшатнок, соли ҷадиде аз роҳ расидааст. Инҷо воқеъияте ба ғоят тарснок вуҷуд дорад. Муҳосиботи физики инро мегӯяд. Суғро ва куброи мантиқ инро натиҷа медиҳад. Муъодилоти риёзӣ ин посухро барои мо ба даст меоварад. Таҷрибаи аъйнӣ ва ҳатто так таки мо инсонҳо инро мегӯяд ки: Ин суқутро таваққуфе нест!! Ба дигар сухан, бо ин раванди махуф, ҳеҷгуна мунҷии ҷаҳон, маҷоли зуҳур ва буруз ва ҳукумат нахоҳад ёфт. Ҳаргиз!!
Бале! Воқеъбинон, танҳо ва танҳо ҳаминро мебинанд ва бас!
Ва ин аст хабари бисёр муҳим ва такон диҳанда ки: Бадтарин соли ин ду ҳазора, фаро расидааст! Ҳамчунон ки соли қабл, бадтарин соли ҳазор соли ахир буд ва соли баъд, бадтарин соли ҳазораи аҳримани хоҳад шуд. Сол ба сол, заволе бар рӯӣ завол! Вақте мевае рӯ ба фасод меравад, вақте дар анбори озуқа, қорч ва капак ва ангал падид меояд, вақте вириус маҷоли таксир меёбад ва вақте фасод ва харобӣ, сар то пой одамиро фаро мегирад, то вақте ки монеъӣ онро мутаваққиф накунад, рӯз ба рӯз ва соъат ба соъат ва дақиқа ба дақиқа, бадтар мешавад.
Оҳой одамҳои ҷаҳон! Худатон бигӯйед: Ҷаҳон беҳтар шудааст ё бадтар? Кист ки инро ба ҳиссу таҷриба ва чашми сар дарёфта бошад? Кадом ҷомеъашинос ва равоншинос ва ҷуғрофидон ва мардумшиноси оқил ва воқеъбин ва ростгӯ ва мунсиф аст ки нагӯяд соли 2018 бадтарин соли ду ҳазор соли охир дар ҷаҳон аст?! Агар касе намегӯяд ба ин иллат аст ки намефаҳмад! Ё мефаҳмад ва набояд бигӯяд ё бояд бигӯяд ва наметавонад бигӯяд! Замин гармтар, бемориҳо бештар, умрҳо кӯтоҳтар, инсонҳо заъифтар, ҷиноёт бештар ва ҳувлноктар, силоҳҳо мухарибтар, таҳдидот бузургтар, беназмии ба вуҷуд омада дар табиъат бештар, парастиши шайтон аланитар, гурӯҳҳо ва динҳо ва фирқаҳои инҳирофӣ ва сохтагии бештар, иқтисод заъифтар, фақр домангиртар, табақотӣ шудани ҷавомеъи инсонӣ ва фосилаҳои табақотӣ бештар ва амиқтар, тавзеъи сарват ноъодилонатар, ҷангҳо бештар, фасод ва фаҳшо шадидтар, куштори бегуноҳон ва наслкушии бештар, балоёи табиъӣ сангинтар, лояи озун нозуктар, газҳои гулхонаи бештар, бемориҳо аҷибтар ва муқовимтар, саратонҳо мутанавеътар, ҷангалҳо камтар, гунаи ҳайвонӣ ва гиёҳӣ камтар, сохтаҳои дасти башар аз фӯлод ва битон ва оҳан ва олуминиюм гирифта то фаровардаҳои дасткори шудаи женетикӣ ва биёложикии хатарноктар, сумуми хатарноки бештар, хоъинон ба башарият маҳуфтар, бондҳо ва шабакаҳои мофиёйи бузургтар ва сарватмандтар ва зӯровартар, яҳуд қавитар, амният нопоядортар, кӯдакон ваҳшитар ва ҷавонон базаҳкортар, бунёни хонавода заъифтар, таҷрибиёти талх маргу мир ва нақси узв ва садамот ва ҷароҳат бар асари фановариҳои таҷриба шуда ва таҷриба нашуда бештар, амвоҷи кушанда ва музирри родиюйи, савтӣ ва меғнотисии бештар, сумуми хок ва об ва ғазо бештар, ахлоқиёт ва фазоъили инсонӣ камёбтар, мосунҳо ва фромосунирӣ фарогиртар, расонаҳо мухаррибтар ва дурӯғгӯтар, инсонҳо асиртар ва масрафкунандатар, манобеъи табиъӣ камтар, афюнҳо ва эътиёдоварандаҳо ва равонгардонҳо аз ҳар даврае хатарноктар ва мутанввеътар, ҷоду ва рӯй оварӣ ба улуми ғариба бештар, тафриқа ва чанд дастагӣ дар адёни Илоҳӣ бештар ва имкони иттиҳоди онон камтар, ҷудойи ва нафрати мусалмонон аз ҳам бештар ва душмании ҷаҳон бо онон сахттар, инсонҳо танҳотар ва машғултар ва маконизадатар, омори худкушӣ афзунтар, беморони мозухисит ва содист дар анвоъи мухталифаш бештар, олудагии замин ва фазои атрофи он васеътар ...!
Ҳарф ин нест ки ба гузашта бозгардем ё гузаштаҳоро ёд кунем ва афсуси осойиш ва оромиши бештари ҷаҳонро бихурем! Ҳарф ин аст ки бубинем чигуна теша ба решаи худ мезанем ва охирул умр решакан мешавем! Ҳарф ин аст ки бидонем чи рӯзҳойе пеши рӯ дорем. Ҳарф ин аст ки бидонем авзоъи ҷаҳон дар ҳамин моҳи оянда аз ин моҳ вахимтар аст ва ҳамин ҳафтаи оянда, заминиён дар суқути озодашон, километирҳо пойинтар рафтаанд!
Дар назари Худованд, ҳар соле ки бар замин мегузарад ва Ӯ итоъат намешавад, номи Аллоҳ ва халифааш кӯҳнатар мешавад, оммо дар назари мо қазия акс аст: Солӣ нав, баҳорӣ нав, хонаи нав, маркабӣ нав, либоси нав ва умедӣ нав ва корӣ нав ва ва ва ...
Хабар ин аст эй бехабарон! Номи имсол ин аст ва шумо номҳои пушолӣ ва музахрафи худатонро бар он мениҳед:
«Бадтарин соле бидуни ҳукумати Маҳдӣ»!
Ва меравад то Маҳдӣ низ чун Исломи комил ва холис, ба фаромӯшӣ супурда шавад ва чун рӯъёйи қадимӣ ё хиёлӣ ваҳмолуд танҳо ба зеҳнҳои кӯдакон роҳ ёбад, ё афсонаи кӯҳан ки меравад то аз синаҳо рахт барбандад!
Оре, бархӣ ва танҳо бархӣ аз исломшиносоне ба зоҳир дилсӯз, ба ин натиҷа мерасанд ки аслан Маҳдӣ нахоҳад омад ва инҳо хиёлот ва хурофот аст! Ва сипас кӯдакона ва аҳмақона мегӯянд: Чораи мо ҳукумате аз навъӣ фалон ва баҳамони аст! Ё чораи мо ҳукумати фалонӣ ва баҳамони аст!
Сипас ба зеҳни кӯтоҳбинон ҳам ки бингарӣ мебинӣ аз ин воқеъияти тарсовар ва таҳдидомез, таъобири иқтисодӣ ва молӣ мекунанд ва ин тавр таъйид мекунанд ки: «Бале ҳар сол вазъияти иқтисодӣ ва маъишатӣ ва рафоҳии мардум бадтар мешавад ва дуздиҳо ва ғоратҳо бештар ва мардум нодортар ва фақиртар ва бозори харуду фурӯши амлок рокедтар. Ёронаҳо ҳам ки рафта рафта қатъ мешавад ва қабзаи об ва барқ ва газ ва тилифон бо суръати нур гаронтар мешавад!»
Оре, ин ҳаст, локин ғофиланд аз онки касе медонад ва мегӯяд: «Дар урупо ки мардум рӯз ба рӯз мураффаҳтар мешаванд! Ва фақат шумо ҳастед ки ба фалокат меафтед. Имом Маҳдӣ моли шумо бадбахтон аст ва урупо ҳаргиз ба ӯ ниёз пайдо намекунад!!»
Инҳо ҳам дар мемонанд ки чи бигӯянд ва ба фикр фуру мераванд то барои худ тавҷиҳе биёбанд; Дар ҳоле ки посухи он дунёпарастон ин аст ки: Ҳамон урупо ки рӯъёи хурдбачагони дунё аст, ҳатто ба як чиҳилум аз осойиш ва хушбатӣ ва рафоҳе ки дар сояи ҳукумати Худо ба он даст меёбанд ҳам нарасидааст ва тамоми ончи дорад ба ҷӯйбори камоббе мемонад дар баробари Нил. Ба илова, чи касе ба онон ин ҳақ ва иҷозаро додааст ки онон аз ҳамин як чиҳилум баҳраманд бошанд, вале дар наздикии онон, дар Африқо ва Осиё, милионҳо инсон дар таманнои як рӯз бидуни хун ва як шаб бидуни гуруснагӣ бошанд?!
***
Оҳой! Дуъохонҳои ҷумъаҳо ва субҳҳои шанбе то панҷшанбе! Хуб гӯш кунед. Маҳдӣ намеояд! Ҳазор соли дигар ҳам бигзарад намеояд. Чун вазъи замин ва аҳлаш дорад бадтар мешавад ва беҳтар намешавад. Дуъо бикунед! Барои зуҳури Маҳдӣ дуъо бикунед, аммо ӯ намеояд! Ақл мегӯяд ӯ намеояд. Яъне наметавонад биёяд ки намеояд. Ба куҷо биёяд? Ба миёни шумо?! Ба миёни мардуме ки мунтазираш нестанд ва ба ӯ эҳсоси ниёз намекунанд?! Бо такя бар кадом неруйи инсонӣ ва кадом сармоя ва силоҳ?! Агар ӯ оқил бошад ки оқилтарин инсони рӯйи зами аст, муҳол аст ки ҷони худро ин чунин ба хатар бияндозад ва Исломро бо кушта шудани худаш, ба нобудӣ бикашонад. Ин аст ки дуъоҳои шумо мустаҷоб намешавад ва наметавонад бишавад! Чунин дуъоҳойе ба тамасхури ӯ бештар мемонад то ба дуъо!
Масали шумо монанди зиндонбоне аст ки Маҳдиро зиндонӣ кардааст, дар ҳоле ки ӯро мешиносад. Онгоҳ бо онки калиди зиндонро дар даст дорад ва метавонад дари оҳании зиндонро бигушояд ва ӯро озод кунад, рӯ ба қибла ва пуш ба ӯ нишаста аст ва фарёд мезанад:
اللهم صلّ علی محمد و آل محمد و عجّل فرجهم! اللهم عجّل لولیک الفرج!!
أین المهدی؟ أین المهدی؟ أین المهدی؟
گریه میکند و میگوید:
اَللّهُمَّ اَرِنيِ الطَّلْعَةَ الرَّشيدَةَ وَ الْغُرَّةَ الْحَميدَةَ!
اَللّهُمَّ بَلِّغْ مَوْلانَا الاِمامَ الْهادِيَ الْمَهْدِيَّ...
العجل العجل یا مولای...!!
Оё Маҳдӣ ки пушти сари ин зиндонбон нишастааст ва ӯро дар ин ҳол мушоҳида мекунад, бо худ намегӯяд ки қатъан ӯ ҷиддӣ ва содиқ нест, балки дар ҳоли истеҳзоъ ва лувдагӣ аст?! Ё зиндониёне ки ӯро дар ин ҳол мебинанд, бо хашм ва нафрат ба ӯ намегӯянд: «Ту ба ростӣ нофаҳмӣ ё худро ба нофаҳмӣ задаи?! Маҳдӣ пушти сарти ту нишастааст ва ту ӯро зиндонӣ кардаи ва калиди озодияш ҳам ба дасти туст! Он гоҳ нишастаи ва барои озодиаш дуъо мекунӣ?! Агар мехостӣ озод шавад, пас бархез ва озодаш кун ва агар намехоҳӣ озод шавад, пас ин сару садо барои чист?!»
Эй саргармон ва дилшодон ба дуъоҳои хушку холи! Танҳо касоне дуъояшон дуъост ва Худованд низ бино бар ваъдааш дархости ононро мустаҷоб хоҳад намуд ки ёрони кофӣ ва молу силоҳи лозим ҷамъ кардаанд ва сарзаминеро барои Маҳдӣ омода намудаанд, онгҳо аз Худованд мехоҳанд ки ҳарчи зудтар вали ва халифаашро ба онон ва ононро ба халифаи худаш бирасонад ва бишносонад! Ин дуъост ки аз ҳар шамшери зиндае болотар аст; Чароки дар ҳейни ҷиҳод барои овардани Маҳдӣ аст ва ин дуъост ки чун номи муқаддас ва азими Худованд боло меравад ва дарҳои осмонро боз мекунад ва дар малакут ҷунбу ҷӯш ба роҳ меандозад!
Ҳеҷ омиле вуҷуд надорад ки вазъияти мардумро беҳтар кунад. Ҳамаи авомил, вазъи башарро бадтар мекунанд. Монанди беморе ки ҳам маҷрӯҳ шудааст ва ҳам шатта мехурад. Аз паҳлӯяш хун меояд ва аз гӯшаш уфунат мерезад ва касе ҳам бо лагад ба рӯяш мекӯбад. Оё ӯ саранҷоме ҷуз марг дорад? Ҳар се омил даст ба дасти ҳам додаанд то ӯро ба зудӣ аз пой дароваранд. Ин аст ки имдодга, ибтидо зорибро аз ӯ дур мекунад, сипас хунрезии ӯро банд меоварад ва сипас ба уфунати сараш расидагӣ мекунад, аммо мардуми асри мо бо авомили гуногун аз Худо фосила мегиранд ва ба оташ наздиктар мешаванд. Аз шиш ҷиҳат муҳосираанд ва зарба мехуранд. Пас шигифто аз умедворон! Ба чи чиз дил хуш кардаанд ва ба чи чиз умед доранд? Тасаввурашон чист? Оё медонанд кадом аз кадом аст ё фақат бишкан мезананд ва мегӯянд дуруст мешавад!
Шояд ҳам хиёлбофони мардум, мантазири он ҳастанд ки аз осмон ояи азим нозил шавад ва гарданҳои ҳама хозеъ шавад ва дар ин ҳангом, Маҳдӣ аз миёни абрҳо ба сӯӣ замин нузул фармояд ва ҳамагонро бо як ҳаракати шамшер, мутиъ гардонад ва оқоён ва хонумҳойе ки толиби осойиш будандро таъоруф кунад ки таманно мекунам аз лонатон берун биёйед ки заминро гулистон кардем; Тановул бифармойед!!!
Охир ҳар оқиле инро мефаҳмад ки агар қарор бар анҷоми ин корҳо буд, Худованд барои Паёмбараш ин корҳоро мекард! Ба илова агар қарор бошад барои Маҳдӣ чунин кунад, чаро зудтар накард? Оё инҳосйе ки то пеш аз ин «Зуҳур муҳаярул уқул ва хиёлангез» бо ҷанг ва фақр ва беморӣ ва фалокат ва куфр ва ширк мурданд, наметавонанд дар барбари Худо бойистанд ва бигӯянд: Чи фарқе миёни мо ва наслҳои баъдии мо буд ки ононро мутанаъим кардӣ ва моро дар фозилоб ғарқ намудӣ? Пас –Муъозаллоҳ– ҳақ надоранӣ моро ба Ҷаҳаннам ва ононро ба Биҳишт бибарӣ!! Чаро ки ба мо зулм кардаи!!
Оқилон ва барномарезон ва чораҷӯён! Шумо бигӯйед: Чи монеъӣ метавонад тахриби замину замон ва инсонро мутаваққиф кунад то мунҷии онон битавонад худро ба онон бирасонад ва бишносонад? Оё чунин монеъи боздорандае вуҷуд дорад? Оё метавонад вуҷуд дошта бошад? Оё Худованд чунин боздорандаеро ба мусалмонон ато накарда ё нахоҳад кард? Чи чизе монеъи ғайбат ва фирори мардум аз Худо ва халифааш мешавад то мавонеъи бешумори зуҳури халифаашро аз пеши рӯӣ ӯ бардорад? Омилӣ бисёр мустаҳкам монанди кӯҳи баланди Эверест бояд садди инсонҳо шавад ва ононро аз дуртар шудан нигоҳ дорад ва онгоҳ бо неруйи Илоҳӣ, сарҳои сангин ва гарм ва гиҷи мардумро ба сӯӣ Маҳдӣ баргардонад. Инро аз худ бипурсед ва хуб ба офоқ ва атрофи замин бингаред. Аз шарқ то ғарб, саросари оламро биҷавред ва биҷӯйед. Оё мумкин аст Худованд ин боздорандаро ки танҳо омили таваққуфи ин ғайбати маргбор ва оғози он зуҳури ҳаётбахш аст қарор надода бошад?!
Кадом оқил аст ки дарнаёбад Маҳдии уммат, бидуни ҳузури касе ки мардумро нигоҳ дорад ва ба сӯӣ падарашон бозгардонад, наметавонад бар мардум ҳукумат кунад. Аслан то мардуме гирд наёянд, Маҳдӣ алайҳи салом барои чи касе сухан бигӯяд ва ононро омодаи набард бо аҳриман гардонад? Бидуни вуҷуди ин омил, мардум ҳаргиз ба хона боз намегарданд ва ҳаргиз Маҳдиро намебинанд.
Бинобарин, агар касе имрӯз чора аст ва дар фикри ислоҳ, ба дунболи ин боздоранда ва бозгардонанда бошад; Чароки агар то сад соли пеш, кӯр сӯи умеде буд ки мардум, худ мутанаббаҳ шаванд ва бозгарданд ва ин имкон ба ҷиҳати харобии камтари ақлоҳ ва одамҳо барояшон вуҷуд дошт, имрӯз дигар умеде нест ки касе ё касоне асосан битавонанд мутанаббаҳ шаванд ё имкони бозгашти худ ба худӣ барояшон бошад; Чароки тахриби инсонҳо тақрибан такмил шудааст! Аз сӯйе ҳам ин раванд, ба марги Ислом меанҷомад, лизо дар ин миён як ҳаракати бунёдин лозим аст то муъодилаи суқутро бар ҳам занад ва ин гирдоби оламгирро мутаваққиф кунад ва иддау уддаеро аз миёни он берун бикашад ва барои ҳимоят аз Маҳдӣ, ёфтани ӯ ва ёрии ӯ тартиб кунад.
Акнун мунсифона мебинем ки чи миқдор ниёзманди касе ҳастем ки ба имдоди башари нимаҷон биёяд, шайтонро аз ӯ дур намояд ва захмҳояшро бибандад ва уфунати сарашро чора кунад то сари по бойистад ва ба сӯӣ Маҳдӣ бозгардад.
Чиқадр ниёзманди бузургвори дилсӯзе ҳастем ки ду шонаи башари мутамаррудро бигирад ва он қадр такон диҳад ва пай дар пай номи Маҳдиро барояш бибарад то пеш аз онки шайтон сарашро бибурад, дӯст ва падар ва соҳибаш Маҳдиро ба ёд оварад ва пеш аз онки шайтон ӯро бар каронаи дараи дӯзах тела диҳад то сарозер шавад, дасташро бигирад ва ӯро баргардонад ва роҳи хонаи падариро нишонаш диҳад.
Чи андоза мӯҳтоҷи олими содиқ ва ҳакиме ҳастем ки башариятро ба калиди зиндоне ки Маҳдӣ ба он дарафтодааст роҳнамойи кунад; Зиндоне ки ҳукуматҳои шайтонии шарқ ва ғарб, муттафиқан онро бано кардаанд; Олиме ки ба онон бифаҳмонад бояд барои озодии Маҳдӣ ва дидори ӯ ҳар ончи аз ҷон ва мол ва обурӯ доранд харҷ кунанд; Балки ҳамаи доройиҳояшон дар баробари озодии Маҳдӣ ки шокалиди озодии ҷаҳон аз ҳукумати шайтон аст, ҳеҷ аст ва чизе кам.
Имрӯз то чи ҳад ниёзманди олими ворастае ҳастем ки дуъоҳои пуч ва тавҳиномези моро маъно диҳад ва моро ба амал барои ҳимояти ҳамаҷониба аз Маҳдӣ ва дуъо барои баракат ва натиҷаи ин ҳимоят раҳнамун шавад.
Чи миқдор ниёзманди касе ҳастем ки ин солро барои башар беҳтар кунад ва нагузорад аз соли қабл бадтар бошад ва суръати тахриб ва бад шудани заминиёнро кунд кунад ва ба ин фоҷеъаи солҳо ва тасоъуди девона кунандаи рӯзҳои ғайбат поён диҳад.
Чиқадр мӯҳтоҷи касе ҳастем ки ноумедии воқеъбинон аз имкони хуруҷи Маҳдиро ба умедӣ наздик ва дастёфтанӣ ва шуданӣ бадал кунад.
Чиқадр мӯҳтоҷи касе ҳастем ки мусалмононро аз хиёлбофӣ ва рӯъёпардозӣ берун оварад то Маҳдии воқеъиро монанди Расули Худо саллаллоҳу алаҳйи ва олиҳи ва саллам бубинанд ки худ ва ёронаш барои истиқрори Ислом заминаҳоро омода карданд ва ҷиҳодӣ азим ва бевақфа намуданд ва Худованд низ ёрӣ ва таъйидашон фармуд.
Чиқадр, чиқадр, чиқадр...
Чашмонамонро боз кунем. Акнун Худованди меҳрубон, чунин муъаллимеро ба назди мо оварда ва ӯ олими бузург ва беиддаъо Мансури Ҳошимии Хуросонӣ аст ки моро бо ҳикмат ва андарзи неку, ба сӯӣ Маҳдӣ даъват мекунад ва бо чистӣ ва чигунагии заминасозӣ барои зуҳураш ошно месозад, вале бо ҳамаи ниёзе ки ба ӯ дорем, бингарем ки бо ӯ чи мекунем?! Бо вуҷуди онки ҳақойиқи мактум ва ногуфтаҳои бузург дар бораи Маҳдӣ танҳо аз забони ӯ шуниба шудааст, иддаи хушк мағз ва бемоя беэътино ба ончи мегӯяд, ба дунболи мадорики ҳуввият, мадориҷи илмӣ ва тасвиру биюгрофии ӯ ҳастанд ва алорағми руди хурӯшони донише ки аз қуллааш меҷӯшад ва ба сӯӣ мардум сарозер аст, ӯро барнаметобад ва бо вуҷуди онки ҷуз ташкили ҳукумати Худованд тавассути Маҳдӣ ба сӯӣ чизе даъват намекунад, танҳояш гузоштаанд ва дар бероҳаи хеш равон ҳастанд ва мехоҳанд соли хабисаи дигаре оғоз кунанд ки анҷомаш, оғози некбати даҳчандони солҳои раванда ва оянда аст!
Оре эй азиз! Моҷаро ин аст; То ман ва ту чунин бошем ва чи кунем...
