барои ҳалли онҳост ва ё ношӣ аз адами таҳаққуқи Ислом!

Дар ин миён, касоне ки ба Ислом бовар надоранд, мепиндоранд ки он кифояти лозим барои ҳалли мушкилоти мусалмононро надорад; Ба ин маъно ки мусалмонон, Исломро муҳаққақ сохтаанд, вале он қодир ба ҳалли мушкилоти онон нест, балки худ омили пайдоиш ё афзоиши мушкилоти онон аст ва бо ин васф, чорае ҷуз даст бардоштан аз он ва рӯй овардан ба мабонии дигар нест. Аз ин рӯ, ошкоро ба ҷудойии дин аз дунё даъват мекунанд ва Исломгароӣ дар ҷомеъаро монеъ аз такомул ва тараққии он мешуморанд ва барои ҷойгузин сохтани ақойид ва аҳкоми башарӣ бо ақойид ва аҳкоми он мекушанд. Дар баробар, касоне ки ба Ислом бовар доранд медонанд ки он динӣ комил ва саъодатбахш аст ва зарфияти ҳалли мушкилоти моддӣ ва маънавии мусалмононро дорад ва агар то кунун ин мушкилотро ҳал накарда, ба хотири он буда ки то кунун ё айнаш чунонки ҳаст иқома нашуда ё кулли он бо ҳамаи аҷзоъаш таҳаққуқ наёфтааст. Аз ин рӯ, ононро чорае нест ҷуз инки таҳаққуқи айни Ислом ва кулли онро ормони худ қарор диҳанд ва барои найли ба он талош кунанд ва ин маънои бозгашт ба Ислом аст.

Зарурати иқомаи Ислом

Бегумон ҳақ бо касоне аст ки ба Ислом бовар доранд ва иқомаи онро барои найли ба саъодат ва раҳоӣ аз мушкилот, лозим медонанд; Чунонки Худованд ба он амр карда ва фармудааст: ﴿أَنْ أَقِيمُوا الدِّينَ وَلَا تَتَفَرَّقُوا فِيهِ ۚ﴾[1]; «Инки динро иқома кунед ва дар бораи он тафриқа накунед» Ва фармудааст: ﴿وَلَوْ أَنَّهُمْ أَقَامُوا التَّوْرَاةَ وَالْإِنْجِيلَ وَمَا أُنْزِلَ إِلَيْهِمْ مِنْ رَبِّهِمْ لَأَكَلُوا مِنْ فَوْقِهِمْ وَمِنْ تَحْتِ أَرْجُلِهِمْ ۚ﴾[2]; «Ва агар онон Таврот ва Инҷил ва чизе ки аз Парвардигорашон ба сӯӣ онон нозил шудро иқома мекарданд, аз болошон ва зери пойҳошон мехӯранд», вале чунонеки рӯшан шуд, иқомаи Ислом ба ду сурат мукфӣ ва муҳассили ғараз аст:

1. Иқомаи айни Ислом

Иқомаи Ислом, ҳангоме муҷиби найл ба саъодат ва раҳоӣ аз