заволашон ва муҷиботи ризоят ва кароҳати худ огоҳ мегардонад то бархӣ дигар, ба онҳо руҷӯъ кунанд ва аз тариқи онҳо, асбоби камол ва заволашон ва муҷиботи ризоят ва кароҳати Худовандро бишиносанд. Тардиде нест ки Худованд ҳар инсонеро тафсилан ва бидуни восита, аз асбоби камол ва заволаш ва муҷиботи ризоят ва кароҳати худ огоҳ накарда; Чароки адами огоҳии бештари инсонҳо аз он, виҷдонӣ ва маҳсус аст. Бо ин васф, рӯшан мешавад ки ин корро ба сурати ғайри мустақим ва аз тариқи фиристодани восита, анҷом додааст. Бинобарин, касе ки мустақиман бо Худованд дар иртибот нест ва бидуни восита аз асбоби камол ва заволи худ ва ризоят ва кароҳати Ӯ огоҳӣ намеёбад, чорае надорад ҷуз онки ба дунболи касе бигардад ки аз ин имкон бархурдор аст ва ӯ касе аст ки ба эътибори паём оварданаш аз ҷониби Худованд, «Паёмбар» номида мешавад ва мантиқан аз тариқи изҳори Паёмбарӣ ва ироъаи чизе шинохта мешавад ки зотан дар инҳисори Худованд аст ва касе ҷуз Ӯ қодир ба ироъаи он нест; Чароки танҳо ироъаи чунин чизе, иртиботи ӯ бо Худовандро исбот мекунад ва ин чизе аст ки истилоҳан «Мӯъҷиза» номида мешавад.

[Шинохти Паёмбарон]

Аз миёни касоне ки изҳори Паёмбарӣ ва мӯъҷизае ба онон нисбат дода шудааст, касоне ҳастанд ки чизе аз онон боқи намондааст то гӯёи ризоят ва кароҳати Худованд ва асбоби камол ва заволи инсон бошад ва бо ин васф, баррасӣ дар бораи онон, фоидае надорад ва зарурӣ нест. Аммо аз миёни онон, се тан ҳастанд ки чизи қобили таваҷҷуҳе барои ин манзур ба онон нисбат дода шавад ва боқӣ аст ва аз ин рӯ, баррасӣ дар бораи онон метавонад судманд бошад ва зарурӣ аст. Он се, Мӯсо, Исо ва Муҳаммад ҳастанд ки ба ҳар се, китобе бо унвони китоби Худованд нисбат дода шудааст ва аз ҳар як, гурӯҳе аз мардум пайравӣ кардаанд. Бо ин ҳол, ба назар мерасад, китобе ки ба Мӯсо ва Исо нисбат дода шуда, аз худи он ду содир нашуда, балки тавассути афродӣ шинохта ё ношинохта ва пас аз даргузашти он ду навишта шудааст; Чароки бо сароҳат, аз забони шахсӣ солис аст ва аз чигунагӣ марги он ду хабар дода ва ба ҳаводиси баъд