ё макруҳ шумурдани чизе ки Қуръон онро мубоҳ шумурдааст бидуни воҷиб ё ҳаром сохтани он ба наҳви куллӣ ё ҷузъӣ, насх ё тахсиси Қуръон шумурда намешавад; Бо таваҷҷуҳ ба инки кароҳат ё истеҳбоби мубоҳ, мунофоте бо ибоҳаи он надорад ва илтизоми ба он ва табъан огоҳӣ аз он зарурӣ нест. Аз инҷо дониста мешавад ки арзаи ривоёт ба Қуръон, дар мавориди маҳдуде ки иттикоъ ба онҳо ҷойиз аст, зарурат дорад; Чароки мувофиқат ё адами мухолифати онҳо бо Қуръон, пешшарти сиҳҳати онҳост ва ривояте ки бо Қуръон зиддият дорад, агар чи ба заъми аҳли ҳадис саҳиҳ бошад, қобили илтизом нест; Чароки мабнои сиҳҳати ривоят, увҳоми аҳли ҳадис нест, бал итминони ақлӣ ба судури он аст ки дар сурати мунофоти он бо Қуръон, ҳосил намешавад.

Паёмбари Худованд

Дуввумин манбаъи Ислом, Паёмбари Худованд аст ва ӯ касе аст ки Худованд иродаи худро ба сурати хусусӣ барои ӯ зоҳир карда ва ӯро ба изҳори он барои дигарон мукаллаф сохтааст; Бо таваҷҷуҳ ба инки ҳамагон, ба огоҳӣ аз иродаи Худованд эҳтиёҷ доранд то бо амал бар тибқи он, ба камоли худ даст ёбанд ва барои огоҳӣ аз он, роҳе ҷуз иртибот бо Худованд надоранд, дар ҳоле ки қодир ба барқарор кардани он аз ҷониби худ нестанд ва ба ҳамин сабаб, бар Худованд воҷиб аст ки аз ҷониби худ, дастикам бо яке аз онон иртибот барқарор кунад ва ӯро аз иродаи худ огоҳ гардонад ва ба огоҳ сохтани дигарон аз он, мукаллаф намояд ва ӯ ба ин эътибор, «Набӣ» ба маънои огоҳ кунанда номида мешавад ва вопасин Набӣ дар ҷаҳон, Муҳаммад будааст; Чунонки ба ҳукми ақл собит шуда ва Худованд фармудааст: ﴿مَا كَانَ مُحَمَّدٌ أَبَا أَحَدٍ مِنْ رِجَالِكُمْ وَلَٰكِنْ رَسُولَ اللَّهِ وَخَاتَمَ النَّبِيِّينَۗ﴾[1]; «Муҳаммад падари ҳеҷ як аз мардони шумо нест, вале фиристодаи Худованд ва вопасини Паёмбарон аст» Ва ӯ касе аст ки Худованд китоби худро бар ӯ нозил карда ва ӯро дар робита бо он, ба се кор таклиф намудааст: Хондан, табйин ва татбиқи он барои мардум; Чунонки фармудааст: ﴿كَذَٰلِكَ أَرْسَلْنَاكَ فِي أُمَّةٍ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهَا أُمَمٌ لِتَتْلُوَ عَلَيْهِمُ الَّذِي أَوْحَيْنَا