لَكُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ أَوْلِيَاءَ ثُمَّ لَا تُنْصَرُونَ﴾[1]; «Ва ба касоне ки зулм мекунанд нагаройид ки шуморо оташ мегирад ва ҷуз Худованд сарпарстоне надоред ва он гоҳ ёрӣ нахоҳед шуд» Ва фармудааст: ﴿وَلَا تَتَّبِعُوا أَهْوَاءَ قَوْمٍ قَدْ ضَلُّوا مِنْ قَبْلُ وَأَضَلُّوا كَثِيرًا وَضَلُّوا عَنْ سَوَاءِ السَّبِيلِ﴾[2]; «Ва аз хоҳишҳои гурӯҳе ки пештар гумроҳ шуданд ва бисёриро гумроҳ карданд ва аз миёнаи роҳ гум шуданд, пайравӣ накунед» Ва фармудааст: ﴿وَلَا تُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنَا قَلْبَهُ عَنْ ذِكْرِنَا وَاتَّبَعَ هَوَاهُ وَكَانَ أَمْرُهُ فُرُطًا﴾[3]; «Ва аз касе ки дилашро аз ёдамон ғофил кардем ва ҳавоӣ худро пайравӣ кард ва кораш зиёдаравӣ буд, фармон набар» Ва фармудааст: ﴿وَلَا تَتَّبِعْ سَبِيلَ الْمُفْسِدِينَ﴾[4]; «Ва аз роҳи муфсидон пайравӣ накун» Ва фармудааст: ﴿وَلَا تَتَّبِعَانِّ سَبِيلَ الَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ﴾[5]; «Ва аз роҳи касоне ки намедонанд, пайравӣ накунед» Ва фармудааст: ﴿وَلَا تُطِعْ مِنْهُمْ آثِمًا أَوْ كَفُورًا﴾[6]; «Ва аз онон ҳеҷ гуноҳкор ё носипосеро итоъат накун»! Балки итоъат аз ононро узри бадтар аз гуноҳи дӯзахиён ва мояи ҳасрат ва надоматашон дар охират шумурда ва фармудааст: ﴿وَقَالُوا رَبَّنَا إِنَّا أَطَعْنَا سَادَتَنَا وَكُبَرَاءَنَا فَأَضَلُّونَا السَّبِيلَا ۝ رَبَّنَا آتِهِمْ ضِعْفَيْنِ مِنَ الْعَذَابِ وَالْعَنْهُمْ لَعْنًا كَبِيرًا﴾[7]; «Ва гӯянд: Парвардигоро! Мо аз саркардагон ва бузургонамон итоъат кардем, пас онон моро гумроҳ карданд; Парвардигоро! Ононро дучандон азоб бидеҳ ва ононро лаънатӣ бузург кун»!

[Адами вуҷуби итоъат аз ҳокимони золим]

Бо ин ҳол, аҷиб аст ки бисёрӣ аз мусалмонон, аз садаҳои нахустини Исломӣ, ба дунболи ҳокимият ёфтани Умавиён ва таҳти таъсири таблиғоти онон, пайравӣ аз ҳокимони золимашонро воҷиб ва ақидаи аҳли суннат ва ҷамоъат донистаанд ва бо истинод ба бардоштӣ ғалат аз чанд хабари воҳид ва муъориз бо сареҳи Қуръон, исрор доштаанд ки салби ҳокимияти онон, ҳар чанд мухолифаташон бо ақл ва шаръ зоҳир бошад, ҷойиз нест, дар ҳоле ки ин мусталзими вуҷуби мухолифат бо ақл ва шаръ аст ки муҳол аст; Бо тавҷҷуҳ ба инки ҳокимияти золимон, бидуни итоъат аз онон мумкин нест, дар ҳоле ки онон ба иқтизои золим буданашон, бар хилофи ақл ва шаръ ҳукм меронанд ва бо ин васф, вуҷуби итоъат аз онон бо вуҷуби итоъат аз ақл ва шаръ,