онон, ширки ба Худоро тавҳид ва тағаллуб[1] бар мусалмононро хилофат ва куштани кӯдаконро ҷиҳод ва сирқати амволро ғанимат ва қатли хештанро шаҳодат меноманд то бадин шева, мусалмононро бифиребанд ва ба номи ризои Худованд, ризои нафси аъммораро бароваранд; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿يُخَادِعُونَ اللَّهَ وَالَّذِينَ آمَنُوا وَمَا يَخْدَعُونَ إِلَّا أَنْفُسَهُمْ وَمَا يَشْعُرُونَ﴾[2]; «Мехоҳанд Худо ва касоне ки имон дорандро бифиребанд, дар ҳоле ки ҷуз худашонро фиреб намедиҳанд ва намефаҳманд» Ва фармудааст: ﴿وَلَيَحْلِفُنَّ إِنْ أَرَدْنَا إِلَّا الْحُسْنَىٰ ۖ وَاللَّهُ يَشْهَدُ إِنَّهُمْ لَكَاذِبُونَ﴾[3]; «Ва савганд мехуранд ки муроде ҷуз хубӣ надоштем, дар ҳоле ки Худованд шаҳодат медиҳад ки онон дурӯғгӯёнанд»! Гуфта мешавад кор ба ҷойе расидааст ки фоҳишаҳое аз миёни онон, бо фатвои мансуб ба бархӣ муфтиён Оли Саъуд, барои зино бо муфсидони дар замин, ба Сурия ва Ироқ мераванд ва номи онро ҷиҳоди никоҳ мениҳанд то мояи ваҳни Ислом шаванд ва ба ҷанги мусалмонон бо ҳам, доман зананд, дар ҳоле ки ғараз аз ҷиҳод, иқомаи аҳкоми Ислом аст на изоъаи аҳкоми он ва касоне ки худ рӯшантарин аҳкоми он дар бораи фуруҷ ва дамоъи мусалмононро зойеъ мекунанд, муҷоҳид нестанд, балки муҳориб ва муфсиди дар заминанд! Чунонки каме дуртар аз онон, мусалмонони мазлум дар Фаластин, ба дасти кофирони ҷаббор кушта ва овора мешаванд ва касе нест ки барои дифоъ аз онон, ба майдон дарояд ва мусалмонони мустазъаф дар Африқои марказӣ, ба дасти кофирони ваҳшӣ, салохӣ ва сӯзонда мешаванд ва касе нест ки барои ҳифзи онон, иқдом кунад; Чароки борикиҳои хурди Фаластин ва даштҳои гарми Африқои марказӣ, ҷазобияте барои ин муҷоҳидони дар роҳи нафс надорад!

Ҳеҷ шакке нест ки имрӯз, ҷангҳои мусалмонон бо якдигар дар Сурия, Ироқ, Афғонистон ва Покистон, на бар пояи Ислом, ки бар пояи ҳавои нафс аст ва табъан ҳар кас ки дар он кушта мешавад, бар хилофи пиндори худ шойистаи дӯзах аст; Ҳамчунонки возеҳ аст касоне ки мусалмононро ба ин ҷангҳо таҳрез мекунанд, муфсиди дар заминанд ва қатли онон, бар ҳар