мусалмоне ки мутамаккин аз он бошад, воҷиб аст.

Ҳосил онки шинохт, танҳо барои касе муяссар хоҳад шуд ки нафси худро аз ҳуббу буғзҳои бепоя, холӣ карда бошад ва пешзеҳниятҳо ва пешдовариҳои худро канор ниҳода бошад ва писандҳо ва нописандҳои худро бар писандҳо ва нописандҳои Худованд, мубтанӣ сохта бошад.

4. Дунёгароӣ

Яке дигар аз мавонеъи шинохт, «Дунёгароӣ» аст. Манзур аз дунёгароӣ, авлавият додан ба чизҳое аст ки одаме ба иқтизои ғарази худ, барои зиндагии дунё, қатъи назар аз зиндагии охират, ба онҳо ниёзманд аст ва фиқдони онҳо, лузуман ба зиндагии охират зиёне намерасонад; Монанди чизҳое ки Худованд дар китоби худ ном бурда ва фармудааст: ﴿زُيِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَوَاتِ مِنَ النِّسَاءِ وَالْبَنِينَ وَالْقَنَاطِيرِ الْمُقَنْطَرَةِ مِنَ الذَّهَبِ وَالْفِضَّةِ وَالْخَيْلِ الْمُسَوَّمَةِ وَالْأَنْعَامِ وَالْحَرْثِ ۗ ذَٰلِكَ مَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا﴾[1]; «Дӯстии дилбастагиҳо аз занон ва писарон ва сарватҳои анбошта аз тилло ва нуқра ва асбҳои қиматӣ ва чаҳорпоён ва кишт, барои мардум ороста шудааст; Ин бархурдории зиндагии дунёст»! Рӯшан аст ки зиндагии инсон, бино бар ончи аз ақл ва шаръ маълум аст, маҳдуд ба зиндагии дунё нест; Балки зиндагии дунё, муқаддамае бар зиндагии охирад аст, балки зиндагии охират нисбат ба зиндагии дунё, асл нисбат ба бадал шумурда мешавад; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿وَمَا هَٰذِهِ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلَّا لَهْوٌ وَلَعِبٌ ۚ وَإِنَّ الدَّارَ الْآخِرَةَ لَهِيَ الْحَيَوَانُ ۚ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ﴾[2]; «Ва ин зиндагии дунё ҷуз саргармӣ ва бозичае нест ва саройи охират бегумон ҳамон зиндагонӣ аст агар бидонанд» Ва фармудааст: ﴿يَا قَوْمِ إِنَّمَا هَٰذِهِ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا مَتَاعٌ وَإِنَّ الْآخِرَةَ هِيَ دَارُ الْقَرَارِ﴾[3]; «Эй қавм! Ҷуз ин нест ки зиндагии дунё як бархурдоре аст ва он охират аст ки сароӣ мондагоре аст»! Албатта дӯст доштани чизҳое ки барои зиндагии дунё зарурат доранд, табиъӣ аст ва бад шумурда намешавад, вале дӯст доштани онҳо беш аз чизҳое ки барои зиндагии охират зарурат доранд, табиъӣ нест ва бад шумурда мешаванд; Чароки