рӯшан ва барҷаста аст; Чароки ин низоми илҳодӣ, дар тӯли ду қарни гузашта, бо баҳрагирӣ аз абзорҳои ҷадиди таблиғотӣ ва эҷоди чархаи ғайри табиъӣ аз арза ва тақозо, дунёгароиро ба фарҳанги расмӣ ва умумии ҷаҳон, табдил кардааст; То ҷойе ки ҳатто кишварҳои Исломӣ аз шумули он дар амон намондаанд ва бештари мусалмонон, таҳти сайтараӣ он, охиратгароии Исломиро аз даст додаанд; Зеро чунонки машҳуд аст, имрӯза авлавияти фардӣ ва иҷтимоъии бештари мусалмонон, таъмини майишат ва рифои моддӣ аст, дар ҳоле ки авлавияти фардӣ ва иҷтимоӣ дар Ислом, таъмини охират ва ормонҳои Исломӣ аст ки албатта ҳар гоҳ таъмин шавад, маъишат ва рифои моддӣ низ ба наҳви муносиб ва одилона, таъмин хоҳад шуд.

[Табаъоти дунёгароӣ]

Ин як воқеъияти муҳим аст ки бар хилофи зеҳнияти ройиҷ, паёмади дунёгароӣ, беҳбуди вазъияти дунё нест; Чароки дунёгароӣ, пушт кардан ба охират аст ва пушт кардан ба охират, пушт кардан ба адолат ва арзишҳои ахлоқӣ аст ва ин натанҳо ба беҳбуди вазъияти дунё намеанҷомад ки дар муъодилаи маъкус, ба афзоиши шикофи табақотӣ ва дар натиҷа ҷанг мунҷар мешавад; Дар ҳоле ки ҷанг, ба танҳоӣ қодир аст ҳамаи дастовардҳои дунёиро ба нобудӣ бикашонад. Аз ин рӯ, машҳуд аст ки дунёгароии ҷадид, натавонистааст мушкилоти дунёиро бартараф кунад; Чароки ҳар чанд зиндагии дунёро барои ақаллияте аз мардум, осон сохта, барои аксарияти онон, ба мусибатӣ ғайри қобили таҳаммул табдил намудааст; Ҳамчунонки бино бар оморҳои расмӣ, нимӣ аз сарвати ҷаҳон, дар ихтиёри як садуми сокинони он қарор гирифтааст ва дар ҳар дақиқа даҳ кӯдак дар ҷаҳон, аз гуруснагӣ мемиранд ва ин хабари Худованд аст ки фармудааст: ﴿وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكًا﴾[1]; «Ва ҳар кас аз ёди Ман рӯй бигирад, барои ӯ маъишати танге хоҳад буд»!

Шакке нест ки дунёгароӣ, паёмадҳои мусибатборе дорад, вале ба таври ҳатм, муҳимтарин паёмади он, коҳиши тавони дунёгароён