Ҷумъа 29 Март 2024 мелодӣ / 18 Рамазон 1445 ҳиҷрӣ қамарӣ
Мансури Ҳошимии Хуросонӣ
 Дарси ҷадид: Дарсҳое аз он ҷаноб дар бораи инки замин аз мардӣ олим ба ҳамаи дин ки Худованд ӯро дар он халифа, имом ва раҳнамойе ба амри худ қарор дода бошад, холи намемонад; Аҳодиси саҳиҳе аз Паёмбар дар ин бора; Ҳадиси 3. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Гуфтори ҷадид: Гуфторе аз он ҳазрат дар бораи инки фуру бурдани амдии сар дар об ҳаргоҳ сабаби расидани об ба гулӯ шавад, сабаби қазоъи рӯза аст. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Пурсиши ҷадид: Оё ақиқа кардан барои навзод, машрӯъ аст? Барои мутолеъаи посух, инҷоро клик кунед. Барои мутолеъаи муҳимтарин матолиби пойгоҳ, ба саҳифаи аслӣ муроҷиъа кунед. Нақди ҷадид: Ман ба унвони касе ки даъвати ҷаноби Мансурро пазируфта ва мусаммам ба заминасозӣ барои зуҳури Маҳдӣ аст, чигуна метавонам таколифи шаъии худам монанди намозу рӯза ва ҳаҷҷу закотро анҷом бидиҳам? Қабули даъвати ҷаноби Мансур сарфи назар аз инки барои зуҳури Маҳдӣ лозим аст, чи фойидае барои ман аз ҷиҳати амали ба таколифи шаръӣ дорад?! Барои мутолеъаи барраси, инҷоро клик кунед. Номаи ҷадид: Фарозе аз номаи он ҳазрат ки дар он дар бораи шиддат гирифтани бало ҳушдор медиҳад ва иллати он ва роҳи пешгирӣ аз онро табйин мекунад. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Нуктаи ҷадид: Нуктаи «Як қадам монда ба субҳ» навиштаи «Илёс Ҳакимӣ» мунташир шуд. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Барои мутолеъаи муҳимтарин матолиби пойгоҳ, ба саҳифаи аслӣ муроҷиъа кунед.
loading
Пурсиш ва посух
 

Дуруди Худо бар заминасозони ростин ва ошиқони беиддаъои халифаи Худованд ҳазрати Маҳдӣ алайҳи салом

Зимини арзи салом ва Худо қувват хидмати оқоёямон ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ва шогирдони мухлиси эшон аз маҳзаратон суъоле доштам. Мехостам бидонам назари оқойи бузургворамон ҳазар аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ дар мавриди тибби суннатӣ ва тиббе ки мансуб ба аҳли байт (а) ва ривоёте ки дар китобҳойе ҳамчун Тиббул Ризо (а) ва Тиббул Расулул Муставо (с) ва сойири китоб дар мавриди хавосси дармонӣ хӯрокиҳо ва дармони бемориҳо вуҷуд дорад чист? Оё ин ривоёт саҳиҳ аст ва ин илм аз ҷониби аҳли байт аст? Бо таваҷҷуҳ ба инки имрӯза баъзан мешунавем ки илми пизишкӣ ғарбӣ навоқисе дорад ва барои дармони як беморӣ ба сойири қисматҳои бадан осеб мерасонад.

Дар поён аз Худованди Маннон барои худ ва шумо бародарони азизам аз Худованди Мутаъол талаби тавфиқ ва мағфират дорам.

Бародари мӯъмин!

Пизишкӣ ба маънои шинохт, пешгирӣ ва дармони бемориҳо, касби судманд аст ки аз дербоз дар ҷаҳон вуҷуд дошта; Ҷуз онки дар гузашта ғолибан мубтанӣ бар равишҳо, абзорҳо ва доруҳои табиъӣ буда ва ҳамакунун ғолибан мубтанӣ бар равишҳо, абзорҳо ва доруҳои ғайри табиъӣ аст ки тавассути корхонаҳои бузурги санъатӣ ва бо аҳдофи иқтисодӣ тавлид мешавад; То ҳадде ки метавон гуфт пизишкии ҷадид дар маҷмӯъ ба як тиҷорат табдил шуда; Тиҷорате ки беш аз ҳар чиз баромада аз ҷаҳонбинии моддӣ ва низоми сармоядории ҷадид аст ва умдаи гардонандагони он, бештар аз саломати инсонҳо ба даромад ва суди бештар меандешанд ва ин чизе аст ки эътибори онро то ҳадди зиёде зери суъол мебарад; Хусусан бо таваҷҷуҳ ба инки пизишкии ҷадид навъан мубтанӣ бар тағйири офариниши Худованд ва бар ҳам задани низоми табиъӣ будааст ва ин ба зоти худ як кори шайтонӣ маҳсуб мешавад; Чунонки Худованд аз шайтон нақл кардааст ки гуфт: ﴿وَلَآمُرَنَّهُمْ فَلَيُغَيِّرُنَّ خَلْقَ اللَّهِ[1]; «Ва ҳароин ононро амр мекунам, пас офариниши Худовандро тағйир медиҳанд». Беҳуда нест ки намоди пизикӣ ва дорусозии ҷадид, море аст ба гирди асо ва ҷоме печида, дар ҳоле ки мор аз назари адёни Илоҳӣ намоди шайтон аст ва бо ин васф, чунин намоде метавонад ишораи хоста ё нохоста ба сайтараи шайтон бар пизишкӣ ва дорусозии ҷадид бошад!

Албата шояд ҳанӯз наметавон гуфт ки шайтон бо ҳадафи нобудии насли инсон ва тазъифи буния ва қувойи ҷисмонии ӯ ба таъсис ва тарвиҷи пизишкии ҷадид иқдом кардааст, ё аёдии ӯ дар ин ҳавза бо ҳадафи касби даромад ва суди бештар, амдан ба афзойиши бемориҳо ва коҳиши муқовимати инсонҳо аз як сӯ ва афзойиши каммии доруҳо ва коҳиши кайфии онҳо аз сӯӣ дигар иқдом кардаанд; Чароки шояд ҳанӯз далили кофӣ барои исботи чунин фарзияе вуҷуд надошта бошад, вале ба таври қатъӣ метавон гуфт ки пизишии ҷадид бо нигариши иқтисодӣ ва судҷӯёна ба дору ва дармон ва тамаркуз бар рӯӣ маълули бемориҳо ба ҷойи иллати онҳо ва истифодаи беравия аз таркиботи шимёйии муззир ба ҷойи маводди табиъии солим, амалан дар ростои аҳдофи шайтон ҳаракат ва дар ҳоли нобуд кардани насли инсон ба тадриҷ ва дар дарозмуддат аст. Ҳар чанд пизишкии ҷадид дар ин ҷиноят танҳо нест ва тағзияи фосид аз як сӯ ва маводди мунъатии музир ки мустақиман ё аз тариқи об, ҳаво ва хок ба бадани инсон интиқол меёбанд аз сӯӣ дигар, шуракои ҷурми он ҳастанд, то бо муъовинати якдигар чархаи табиъатро бар ҳам зананд ва инсонро ба мавҷудӣ бемор ва девона табдил кунанд.

Бо ин авсоф, тардиде нест ки дар маҷмӯъ пизишкии суннӣ аз ҷиҳоти мухталиф покизатар, солимтар, арзонтар ва қобили эътимодтар аст ва барои мусалмонон беҳтар аст ки ҳатто алалимкон ба он басанда кунанд то аз авориз ва ҳазинаҳои равишҳо, абзорҳо ва доруҳои ғайри табиъии ҷадид дар амон монанд; Чунонки яке аз ёронамон моро хабар дод, гуфт:

«سَمِعْتُ الْمَنْصُورَ أَيَّدَهُ اللّهُ تَعَالَى يَقُولُ لِأَصْحابِهِ: مَنِ اسْتَطاعَ مِنْكُمْ أَن لا يَعْتَلَّ فَلا يَعْتَلَّ وَ مَنِ اعْتَلَّ مِنْكُمْ فَإِنِ اسْتَطاعَ أَن لا يَتَدَاوَى فَلا يَتَدَاوَى وَ مَنْ تَدَاوَى مِنْكُمْ فَلْيَحْتَسِبْ بِما خَلَقَ اللّهُ! قُلْتُ: وَ ما تُرِيدُ مِمّا خَلَقَ اللّهُ؟! قالَ: الشَّمْسُ وَ الْماءُ وَ الرِّيحُ وَ الْأَرْضُ وَ ما تُنْبِتُ الْأَرْضُ وَ ما يَرْتَعُ فِيها، فَإِنِّي سَمِعْتُ أَنَّ اللّهَ ما خَلَقَ داءً إِلّا وَ خَلَقَ لَهُ دَواءً وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يَعْلَمُونَ! قُلْتُ: جُعِلْتُ فِداكَ إِنِّي أَصابَتْنِي عِلَّةٌ فَأَكَلْتُ مِنْ نَباتِ الْأَرْضِ فَلَمْ يَنْفَعْنِي ثُمَّ أَكَلْتُ مِنْ هَذِهِ الْأَدْوِيَةِ فَنَفَعَنِي! قالَ: صَدَقْتَ، إِنَّ هَذِهِ الْأَبْدانَ مُعْتادَةٌ»; «Шунидам ҳазарти Мансур аядуллоҳ таъоло ба ёрони худ мефармояд: Ҳар кас аз шумо ки метавонад бемор нашавад, пас бемор нашавад (яъне аз беморӣ пешгирӣ кунад) ва ҳар кас аз шумо ки бемор мешвад, агар метавонад ки дору масраф накунад, пас дору масраф накунад (то ба сурати табиъӣ дармон шавад) ва ҳар кас аз шумо ки дору масраф мекунад, бояд ба чизе ки Худованд офаридааст (яъне доруҳои табиъӣ) басанда кунад! Гуфтам: Манзуратон аз чизе ки Худванд офаридааст чист? Фармуд: Офтоб об ва бод ва замин ва чизе ки аз замин мерӯяд ва чизе ки дар он мечарад; Чароки ман шунидаам Худованд ҳеҷ дардеро наёфарида магар инки дармонӣ онро офаридааст, вале бештари мардум намедонанд! Гуфтам: Фидоят шавам, ман ба як беморӣ дучор шудам, пас аз растаниҳои замин (яъне доруҳои гиёҳӣ) хӯрдам вале ба ман суде нарасонд, сипас аз ин доруҳо (яъне доруҳои санъатӣ) хӯрдам, пас ба ман суд расонд! Фармуд: Рост мегӯйи, ҳароина ин баданҳо муътоданд»!

Аммо «Ривоёте ки дар китобҳойе ҳамчун Тибби Ризо (а) ва Тибби Расулул Мустафо (с) ва сойири китоб дар мавриди хосси дармонӣ хӯрокиҳо ва дармони бемориҳои вуҷуд дорад», монанди сойири ривоёти Исломӣ ҳастанд; Ба ин маъно ки бояд ҳар як аз онҳоро ба сурати ҷудогона баррасӣ кард ва дар тарозуии Қуръон ва ақл қарор дод то аз мизони эътибори онҳо огоҳӣ ёфт. Қадри мусаллам ин аст ки дар миёни онҳо ривоёти мӯътабаре вуҷуд доранд ва амал ба онҳо аз амал ба нусхаҳои бисёрӣ аз пизишкони ҷадид судмандтар аст.

↑[1] . Нисоъ/ 119
Пойгоҳи иттилоърасонии дафтари Мансури Ҳошимии Хуросонӣ Бахши посухгӯйи ба пурсишҳо
Ҳамрасонӣ
Ин матлабро бо дӯстони худ ба иштирок гузоред, то ба густариши илм ва маърифати динӣ кӯмак кунед. Шукронаи ёд гирифтани як нуктаи ҷадид, ёд додани он ба дигарон аст.
Email
Telegram
Facebook
Одноклассники
ВКонтакте
Метавонед ин матлабро ба забонҳои зер низ мутолеъа кунед:
Агар бо забони дигаре ошнойи доред, метавонед ин матлабро ба он тарҷума кунед. [Форми тарҷума]
Навиштани пурсиш
Корбари гиромӣ! Шумо метавонед пурсишҳои худро дар бораи осор ва андешаҳои аллома Мансури Ҳошимии Хуросониро дар форми зер бинависед ва барои мо ирсол кунед то дар ин бахш посух дода шавад.
Таваҷҷуҳ: Мумкин аст номи шумо ба унвони нависандаи пурсиш дар пойгоҳ намоиш дода шавад.
Таваҷҷуҳ: Аз онҷо ки посухи мо ба эмейли шумо ирсол мешавад ва лузуман бар рӯи пойгоҳ қарор намегирад, лозим аст ки одраси худро ба дурусти ворид кунед.
Лутфан ба нукоти зер таваҷҷуҳ фармойед:
1 . Мумкин аст ба пурсиши шумо дар пойгоҳ посух дода шуда бошад. Аз ин рӯ, беҳтар аст пеш аз навиштани пурсиши худ, пурсишҳои муртабитро мурур ё аз имкони ҷустуҷӯ дар пойгоҳ истифода кунед.
2 . Аз сабт ва ирсоли пурсишҳои ҷадид пеш аз дарёфти посухи пурсиши қаблӣ, худдорӣ кунед.
3 . Аз сабт ва ирсоли беш аз як пурсиш дар ҳар навбат, худдорӣ кунед.
4 . Авлавияти мо, посухгӯйи ба пурсишҳои марбут бо имом Маҳдӣ алайҳи салом ва заминасозӣ барои зуҳури ӯст; Чароки дар ҳоли ҳозир, аз ҳар чизе муҳимтар аст.