Дар бораи шарт будани адолат дар имоми ҷамоъат, миёни мусалмонон ду қавл аст, вале қавли аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло шарт будани он аст ки қавли аҳли байти Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам ва мувофиқ бо эҳтиёт аст ва рӯшан аст ки адолат, ақида ва амалро дар бар мегирад ва танҳо мухтасси ба амал нест; Чунонки Худованд «Ширк» ро бо онки муқаввилаи эътиқодӣ аст, «Зулм» дониста ва фармудааст: ﴿إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ﴾[1]; «Ҳароина ширк зулмӣ азим аст» Ва «Нифоқ» ро бо онки муқаввилаи эътиқоди аст, «Фисқ» дониста ва фармудааст: ﴿إِنَّ الْمُنَافِقِينَ هُمُ الْفَاسِقُونَ﴾[2]; «Мунофиқон ҳамоно фосиқ ҳастанд», бал эълом кардааст ки ақидаӣ ботил амалро низ ботил мекунад; Чунонки фармудааст: ﴿أُولَئِكَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِ رَبِّهِمْ وَلِقَائِهِ فَحَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فَلَا نُقِيمُ لَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَزْنًا﴾[3]; «Онон касоне ҳастанд ки ба оёти Парвардигорашон ва дидори Ӯ кофир шуданд, пас аъмолашон нобуд шуд ва дар рӯзи қиёмат барояшон вазне масегузорем» Ва фармудааст: ﴿أُولَئِكَ لَمْ يُؤْمِنُوا فَأَحْبَطَ اللَّهُ أَعْمَالَهُمْ ۚ وَكَانَ ذَلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسِيرًا﴾[4]; «Онон имон наёварданд пас Худованд аъмолашонро нобуд кард ва он бар Худованд осон буд» Ва фармудааст: ﴿وَقَدِمْنَا إِلَى مَا عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْنَاهُ هَبَاءً مَنْثُورًا﴾[5]; «Ва ба суроғи ҳар амале ки анҷом доданд меойем ва онро резгардӣ пароканда мегардонем»! Бинобарин, иқтидо ба касе ки мӯътақид ба вилояти мутлақаи ғайри халифаи Худованд аст, саҳиҳ нест; Чароки чунин касе аз ҳайси эътиқодӣ одил маҳсуб намешавад ва табъан аз ҳайси амалӣ дар ҳукми фосиқ аст ва ин чизе аст ки дар тӯли торих барои пайравони аҳли байти Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам мусаллам ва мафруғуанҳ буда ва танҳо дар даҳаҳои охир мавриди ихтилоф қарор гирифтааст.

Оре, намоз пушти сари чунин касе аз боби тақия ишколе надорад, балки бино бар ривоёти машҳур, савоби бештаре дорад, машрут ба инки бо қироъати фотиҳа ҳамраҳ бошад; Зеро намоз пушти сари чунин касе монанди намоз пушти сари ҳеҷ кас аст ки фуродо маҳсуб мешавад; Чунонки яке аз ёронамон моро хабар дод, гуфт:

«سُئِلَ الْمَنْصُورُ عَنِ الصَّلاةِ خَلْفَ الْقائِلینَ بِالْوِلایَةِ الْمُطْلَقَةِ لِغَیْرِ الْمَهْدِيِّ، فَقالَ: ما هُمْ عِنْدِي إِلّا بِمَنْزِلَةِ الْجُدُرِ! ثُمَّ قالَ: لَوْ زَنَى رَجُلٌ أَوْ سَرَقَ خَیْرٌ مِنْ أَن یُبایِعَ رَجُلاً لَمْ یَأمُرِ اللّهُ بِمُبایَعَتِهِ!»; «Аз ҳазрати Мансур дар бораи намоз гузоридан пушти сари қоъилони ба вилояти мутлақа барои ғайри Маҳдӣ пурсида шуд, пас фармуд: Онон назди ман ҷуз ба манзалаи девонаҳо нестанд! Сипас фармуд: Агар касе зино кунад ё муртакиби сирқат шавад беҳтар аз он аст ки бо касе байъат кунад ки Худованд ба байъат кардан бо ӯ амр накардааст»!

Дар сурате ки эътиқод ба вилояти мутлақаи ғайри маъсумро аз синхи «Аъмол» ва мисдоқи «Маъсият» бидонем, мумкин аст иҷтиҳод ва таъвил дар бораи он монеъ аз таҳаққуқи фасод бишавад; Чароки аз қабили ҷаҳли ба ҳукм аст ва ҷаҳли ба ҳукм дар сурате ки тақсирӣ набошад, узр шумурда мешавад, ҳар чанд дар сурате ки тақсирӣ бошад, узр шумурда намешавад ва дар хусуси ин маврид, тақсирӣ будани он баъид нест; Чароки адиллаи нофии вилояти мутлақаи ғайри маъсум дар Ислом, аз ҳадди эҳсо берун аст ва ҷаҳли ба он аз илми ба он сахттар ба назар мерасад; Балки баъид нест адами имкони вилояти мутлақаи ғайри маъсум, аз бадеҳиёт бошад ки тасарруфи он барои тасдиқи он кофӣ аст, вале дар сурате ки эътиқод ба вилояти мутлақаи ғайри маъсумро аз синхи «Ақойид» ва мисдоқи «Залолат» бидонем, мумкин нест иҷтиҳод ва таъвил дар бораи он монеъ аз таҳаққуқи фисқ бишавад, магар бино бар мабнои «Мусаввиба» ки ба таъбири ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло дар китоби шарифи «Бозгашт ба Ислом»[1] ба сафсата боз мегардад ва назири қавли оммаи мардум дар бораи саҳоба аст.

Ҳосил онки одил будани бисёрӣ аз мӯътақидони ба вилояти мутлақаи ғайри маъсум, баъид аст ва бо ин васф, аҳват тарки иқтидо ба онон дар намоз ҷуз аз боби тақия аст.