Бародари мӯъмин!
Лутфан ба нукоти зер таваҷҷуҳ фармойед:
1. Ниёзи Маҳдӣ ба хости шуморӣ кофӣ аз мардум ва ҳимояти амалӣ аз ӯ ба василаи мол, нафар ва силоҳи кофӣ барои ташкил ва ҳифзи ҳукуматаш, як ниёзи табиъӣ ва уқалоӣ аст ки аз моҳияти ҳукумат бархоста ва барои ҳар ҳукумате қатъи назар аз кистии ҳокими он зарурӣ аст, то ҳадде ки ҳатто ҳукумати Расули Худо саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам бидуни хости шуморӣ кофӣ аз мардум ва ҳимояти амалии онон аз ӯ ба василаи мол, нафар ва силоҳи кофӣ шакл нагирифт ва маҳфуз намонд ва рӯшан аст ки Маҳдӣ аз Расули Худо саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам беҳтар нест. Бо ин васф, метавон гуфт ки шаклгирӣ ва ҳифзи ҳукумат дар асари ирода ва иқдоми муносиби шуморӣ кофӣ аз мардум, суннати Худованд дар гузаштагон аст ва суннати Худованд дар гузаштагон ҳаргиз тағйире нахоҳад пазируфт; Чунонки фармудааст: ﴿سُنَّةَ اللَّهِ فِي الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ ۖ وَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَبْدِيلًا﴾; «Суннати Худованд дар касоне ки пештар гузаштанд чунин буд ва ҳаргиз барои суннати Худованд тағйире нахоҳӣ ёфт»! Бинобарин, касоне ки интизор мебаранд ҳукумати Маҳдӣ ба гунаи мутафовит бо ҳукумати гузаштагон ва бидуни ирода ва иқдоми муносиби шуморӣ кофӣ аз мардум шакл бигирад ва маҳфуз бимонад, интизорӣ беҳуда мебаранд; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿فَهَلْ يَنْظُرُونَ إِلَّا سُنَّتَ الْأَوَّلِينَ ۚ فَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهِ تَبْدِيلًا ۖ وَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهِ تَحْوِيلًا﴾; «Оё интизори чизе ҷуз суннати гузаштагонро доранд?! Дар ҳоле ки ҳаргиз барои суннати Худованд тағйире намеёбӣ ва ҳаргиз барои суннати Худованд табдиле намеёбӣ»!
Аз инҷо дониста мешавад ки ҳаргоҳ шуморӣ кофӣ аз мардум ба ирода ва иқдоми муносиб барои зуҳури Маҳдӣ рӯй наёваранд, Худовандро ногузир ба тағйири суннати худ намекунанд то бар хилофи суннати худ, Маҳдиро бидуни ирода ва иқдоми муносиби онон зоҳир кунад, бал танҳо сабаб мешаванд ки Худованд суннати дигаре аз суннатҳои худро дар пеш бигирад ва он ҳамонон итмоми ҳуҷҷат бар онон аз тариқи барангехтани як бим диҳанда ва сипас бардоштани онон аз рӯӣ замин бо азобӣ нобудгар аст то тасалсулӣ ботил ва бениҳоят шакл нагирад; Чунонки фармудааст: ﴿قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِكُمْ سُنَنٌ فَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَانْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ﴾; «Пеш аз шумо суннатҳое гузоштааст, пас дар замин бигардед ва бубинед ки оқибати такзиб кунандагон чигуна бад»! Ин ба маънои он аст ки даъват мардум тавассути Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ба сӯӣ заминасозӣ барои зуҳури Маҳдӣ, яке аз ду натиҷаро хоҳад дошт; Ё бо иҷобати шуморӣ кофӣ аз онон, ба зуҳур ва ҳукумати Маҳдӣ хоҳад анҷомид ва ё бо адами иҷобати шуморӣ кофӣ аз онон, ба нузули азоб бар онон мунҷар хоҳад шуд; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿وَمَا مَنَعَ النَّاسَ أَنْ يُؤْمِنُوا إِذْ جَاءَهُمُ الْهُدَى وَيَسْتَغْفِرُوا رَبَّهُمْ إِلَّا أَنْ تَأْتِيَهُمْ سُنَّةُ الْأَوَّلِينَ أَوْ يَأْتِيَهُمُ الْعَذَابُ قُبُلًا﴾; «Ва чизе мардумро ҳангоме ки ҳидоят ба наздашон омад боз надорад аз инки имон оваранд ва аз Парвардигорашон омӯрзиш хоҳанд магар инки суннати гузаштагон бар онон биёяд ё азоб бар онон пеш биёяд» Ва ин азоб сабаби нобудии насли онон ва дар ниҳоят пайдойиши наслӣ дигар хоҳад шуд ки ба ирода ва иқдоми муносиб барои зуҳури Маҳдӣ рӯй меоваранд; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿إِنْ يَشَأْ يُذْهِبْكُمْ أَيُّهَا النَّاسُ وَيَأْتِ بِآخَرِينَ ۚ وَكَانَ اللَّهُ عَلَى ذَلِكَ قَدِيرًا﴾; «Агар бихоҳад шуморо мебарад эй мардум ва касони дигареро меоварад ва Худованд бар ин кор тавоност» Ва фармудааст: ﴿إِنْ يَشَأْ يُذْهِبْكُمْ وَيَسْتَخْلِفْ مِنْ بَعْدِكُمْ مَا يَشَاءُ كَمَا أَنْشَأَكُمْ مِنْ ذُرِّيَّةِ قَوْمٍ آخَرِينَ﴾; «Агар бихоҳад шуморо мебарад ва касе ки мехоҳадро ба ҷойи шумо меоварад, ҳамон тавр ки шуморо аз пушти гурӯҳӣ дигар падид овард» Ва фармудааст: ﴿وَكَمْ قَصَمْنَا مِنْ قَرْيَةٍ كَانَتْ ظَالِمَةً وَأَنْشَأْنَا بَعْدَهَا قَوْمًا آخَرِينَ﴾; «Ва чи бисёр сарзамине ки ситамкор будро дар ҳам кӯбидем ва пас аз он қавмӣ дигарро падид овардем» Ва фармудааст: ﴿فَإِنْ يَكْفُرْ بِهَا هَؤُلَاءِ فَقَدْ وَكَّلْنَا بِهَا قَوْمًا لَيْسُوا بِهَا بِكَافِرِينَ﴾; «Пас агар инҳо ба он кофир шаванд, қавмеро бар он мегуморем ки ба он кофир набошанд»! Бинобарин, даъвати Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ба сӯӣ Маҳдӣ, дар ҳар ҳол бенатиҷа нахоҳад буд, бал ногузир яке аз ду натиҷаро хоҳад дошт ки ҳар ду ба зуҳури Маҳдӣ хоҳад анҷомид ва ин мисдоқи сухани Худованд аст ки фармудааст: ﴿قُلْ هَلْ تَرَبَّصُونَ بِنَا إِلَّا إِحْدَى الْحُسْنَيَيْنِ ۖ وَنَحْنُ نَتَرَبَّصُ بِكُمْ أَنْ يُصِيبَكُمُ اللَّهُ بِعَذَابٍ مِنْ عِنْدِهِ أَوْ بِأَيْدِينَا ۖ فَتَرَبَّصُوا إِنَّا مَعَكُمْ مُتَرَبِّصُونَ﴾; «Бигӯ оё барои мо ҷуз яке аз ду хубиро интизор мебаред?! Дар ҳоле ки мо барои шумо интизор мебарем ки Худованд ба шумо азобе аз назди худ ё бо дасти мо бирасонад! Пас интизор баред ки мо низ бо шумо мунтазирем»! Бо ин васф, касоне ки аз иҷобати даъвати Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ба сӯӣ Маҳдӣ сар боз мезананд бидонанд ки Худовандро оҷиз нахоҳанд кард, балки ҳаддиаксари насли худро бархоҳанд андохт; Чунонки фармудааст: ﴿وَإِنْ تَوَلَّيْتُمْ فَاعْلَمُوا أَنَّكُمْ غَيْرُ مُعْجِزِي اللَّهِ ۗ وَبَشِّرِ الَّذِينَ كَفَرُوا بِعَذَابٍ أَلِيمٍ﴾; «Ва агар рӯйгардон шудед бидонед ки шумо оҷиз кунандагони Худованд нестед ва касоне ки кофир шудандро ба азобӣ дарднок башорат деҳ»!
2. Агарчи инак бештари мардум монанди ҳайвонот танҳо дар андашаи зиндагии дунё ҳастанд ва дағдағае ҷуз хӯрдан, хобидан ва ҷуфтгирӣ надоранд, вале барои ташкил ва ҳифзи ҳукумати Маҳдӣ, ба ирода ва иқдоми муносиби ҳамаи онон ниёзе нест, балки ирода ва иқдоми муносиби шуморе аз онон кифоят мекунад; Ҳамон тавр ки барои ташкил ва ҳифзи сойири ҳукуматҳо дар ҷаҳон, ирода ва иқдоми муносиби ҳамаи мардум вуҷуд надошта, балки ирода ва иқдоми муносиби шуморе аз онон вуҷуд дошта ва ҳамин барои онҳо кофӣ будааст. Рӯшан аст ки ин шумори кофӣ аз мардум, метавонанд бо пайвастан ба якдигар дар сафӣ воҳид ва қарор гирифтан таҳти таълим ва ҳидояти олимӣ комил монанди Мансури Ҳошимии Хуромсонӣ ва сипс иқдомоти муносиби фарҳангӣ, иқтисодӣ, сиёсӣ ва ғайра дар ҷаҳон, бархӣ ҳокимони золимро таҳти фишор қарор диҳанд ва ба канорагирӣ аз ҳукумат ва сойири тамҳидоти лозим барои зуҳури Маҳдӣ водор созанд. Бо ин шева, интизор меравад ки мол, нафар ва силоҳи як кишвар бино бар хости бештари мардуми он дар ихтиёри Маҳдӣ қарор гирад ва ин барои қонеъ сохтани ӯ ба зуҳур ва қабули ҳукумат дар он кофӣ ба назар мерасад, то аз ин тариқ ба тавсиъаи ҳукумати худ то ҳар ҷойе ки Худованд хостааст бипардозад. Ин ба маънои он аст ки рӯйгардонии бештари мардум аз иҷобати даъвати Мансури Ҳошимии Хуросонӣ, то ҳангоме ки шуморӣ кофӣ аз онон онро иҷобат мекунанд, монеъ аз зуҳури Маҳдӣ намешавад ва иҷобати шуморӣ кофӣ аз онон бисёр муҳтамал ва амалӣ аст ва бо ин васф, ҷойе барои ноумедӣ вуҷуд надорад ва шумо бояд бо иқтидо ба Мансури Ҳошимии Хурсоснӣ, ҳамчунон ба даъвати мардум идома диҳед ва паёми ҳаққро ба гӯши ҳамаи онон бирасонед то шояд шуморӣ кофӣ аз онон онро инҷобат кунанд, пеш аз инки азоби Худованд бар онон фуру ояд ва ононро ба ғайри онон табдил кунад.
3. Мансури Ҳошимии Хуросонӣ барои расидан ба ормони Исломии худ бар рӯӣ ҳеҷ як аз ақойид ва аҳкоми Исломи пой нагузошта ва ба ҳамин далил аст ки бо вуҷуди аҳаққияти ошкор ва бархурдорӣ аз маъқултарин ва машрӯътарин гуфтумон дар ҷаҳони Ислом, аз камтарин ҳимоятҳо ва имконот бархурдор аст, дар ҳоле ки агар монанди дигарон барои расидан ба ормони худ, бар рӯӣ бархӣ ақойид ва аҳкоми Исломи пой мегузошт, монанди онон аз ҳимоятҳо ва имконоти давлатҳо ва гурӯҳҳои мухталиф бархурдор мешуд, вале ӯ барои Худованд тақво пеш гирифт ва бар ҳамаи сахтиҳо ва мароратҳои ношӣ аз он сабр пеша карда ва бо ин васф, тардиде нест ки пирӯзии ниҳойӣ барои ӯст; Чароки Худованд ваъда дода ва фармудааст: ﴿فَاصْبِرْ ۖ إِنَّ الْعَاقِبَةَ لِلْمُتَّقِينَ﴾; «Сабр пеша кун; Чароки оқибар барои аҳли тақво аст»! Бинобарин, ёрони Мансури Ҳошимии Хуросонӣ низ бояд ба пайравӣ аз муъаллими хеш, тақво пеш гиранд ва сабр пеша кунанд ва барои расидан ба ормони Исломии худ бар рӯӣ бархӣ ақойид ва аҳкоми Исломи пой нагузоранд, агарчи ононро ба сахтиҳо ва мароратҳои бисёре дучор кунад ва албатта яқин дошта бошанд ки дар ин сурат, пирӯзии ниҳойи барои онон хоҳад буд; Чароки он ваъдаи Худованд аст ва Худованд ваъдаи худро хилоф нахоҳад кард; Чунонки фармудааст: ﴿وَعْدَ اللَّهِ ۖ لَا يُخْلِفُ اللَّهُ وَعْدَهُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ﴾; «Ваъдаи Худованд аст, Худованд ваъдаашро хилоф намекунад, вале бештари мардум намедонанд»!
Пойгоҳи иттилоърасонии дафтари Мансури Ҳошимии Хуросонӣ
Бахши баррасии нақдҳо